Brownsberg

Dag 1:

Het is zo onwerkelijk dit. Ik lig nu in mijn eigen hangmat met een hele mooie blauwe klamboe erover heen. Er liggen ongeveer 3 mensen om me heen te snurken, maar ik kan toch niet slapen. Ik typ dit nu in mijn notitie van mijn mobiel, anders weet ik het wel, dan ben ik morgen te moe om na te denken! Wat een dag!

Om 07.45 werden we opgehaald. Op dat moment was het nog 1 groot chaos in ons huis. Moeten we dit mee? Heb je dit? Ik had het gevoel dat ik wat vergeten was, nou ja, dan hoor ik mem zeggen: Dan zit het goed! Dus hup de bus in en richting Brownsberg. We zaten met 2 mannen in de bus. De ene heette Rudy en de andere Valentino. Rudy was onze gids en Valentino onze chauffeur plus kok. Onderweg werd het steeds groener en groener. Wauw! Nu is het besef er toch echt, we zijn echt niet meer in het koude Nederland. Suriname, wat ben je toch mooi! Steeds minder huizen en steeds meer groen. We keken onze ogen uit, of zoals Anna het zo mooi kon zeggen: "Kon ik maar met mijn ogen screenshots maken!".

We zouden stoppen onderweg bij een restaurant om te ontbijten. Het enige wat we uit konden brengen was wauw. Mooie planten en kleuren. Zo nu en dan stond er een oud en bijna in elkaar stortende fabriek. We werden weer dik verwend met thee, sap en broodjes. We hadden broodjes met kaas en broodjes met ongeboren kip. Ongeboren kip..?!?! Natuurlijk dachten mijn hersenen niet even na. Iedereen lag dubbel. Gewoon ei dus. Nou ja, verder met de trip. Lekker ontbeten, dus buik weer vol. We moesten ongeveer nog een uur rijden, daar zouden we met de Kabelbaan door de jungle. We hadden er super veel zin in. Rudy vertelde ons onderweg dat we er een gratis massage bij kregen. Blijkbaar zaten er zulke grote gaten in de weg van hier tot aan Nederland dat we inderdaad een massage kregen. Tis maar net wat je lekker vind.
We stopten bij berg en dal waar het echt zo mooi was en zooooooo stil. Het was echt genieten. We zagen de Surinaamse rivier en overal bomen. Hier zouden we over gaan met de Kabelbaan. Wauw wat gaaf. Stiekem scheet ik echt 7 kleuren, maar gewoon doen. Na de tijd vind je het toch leuk!

We kregen onze gordels om en een helm. Ook een soort handschoen waarmee je kon afremmen. Even kijken hoe ik mijn camera het beste vast kon houden. Vervolgens kregen we eerst een uitleg hoe en wat we moesten doen en wat we niet moesten doen. We mochten oefenen op een klein stukje kabelbaan. Super fijn! Daarna moesten we 40 meter omhoog lopen. Dit was vrij stijl. We hadden 3 gidsen mee dit keer. Don, Hans en nog iemand waarvan ik de naam kwijt ben. Het waren echt een stel apen samen.

We zouden 7 keer via de Kabelbaan gaan. Zes keer door de jungle en 1 keer over de Surinaamse rivier. Het ging veelste snel voorbij, maar wauw. Wat was het gaaf!!! Adrenaline stroomde door mijn hele lichaam, ondanks de hoogtevrees, was het veel te leuk om daar bang voor te zijn! Over de Surinaamse rivier was de snelste en de langste. Sorry, ik zeg het nogmaals: HET WAS ZO GAAF!!!

Op de laatste mocht je een stunt doen als je dat wou. We hadden al eens een filmpje gezien van een meisje die over de kop ging met de Kabelbaan. Dus dat wilden wij natuurlijk ook. Merel eerst, Anna daarna en daarna heb ik het ook nog gedaan. Wat een adrenaline..! En toen was het feest alweer voorbij. Met de boot naar de overkant en de spullen inleveren. Natuurlijk eerst nog even met z’n allen op de foto. We wilden zo graag nog een keer!

Nog maar even wat eten (vleesbroodje) en drinken. Genieten van het uitzicht en daarna weer verder met de bus. We gingen richting het eiland Go 'isacong. Dit betekend: ga en kom gauw terug! Hier zouden we lunchen en mochten we zwemmen. Tien minuutjes met de boot en we waren er al. Lekkere koude pasta salade gehad. En jeetje wat was ik moe. Door alle adrenaline en alle mooie en nieuwe indrukken kakte ik nu helemaal in. Even al het zweet van je lichaam af spoelen en genieten van het lekkere water. Daarna genieten van de zon. We hadden eigenlijk een privé strandje.

*ondertussen worden Manon en ik gestoord van een man die snurkt....*

Na een uurtje gingen we verder naar Brownsberg, hier zouden we overnachten. Het was ongeveer nog een uur tot 1,5 uur rijden. Onderweg kwamen we allemaal kleine dorpjes tegen. Vrouwen met manden op hun hoofd. Dat is weer eens wat anders dan de dorpjes in Nederland. Hier zie je een kind blij zijn met een band waarmee hij kan rollen, in plaats van met je gezicht achter een tv of playstation. En nu kwam onze gratis massage. De weg naar de top. En wat een gaten. Dit moesten we 13 km lang volhouden. Nou prima hoor, aan uitzicht geen gebrek, zo nu en dan stootte je je hoofd tegen het plafond, maarja dat kregen we er gratis bij.

We gingen maar hoger en hoger. Het waren natuurlijk ook super smalle weggetjes, dus de chauffeur telkens maar toeteren voor een waarschuwing als er ook tegenliggers kwamen. En ja hoor daar kwam er al een busje vanaf de andere kan. Hup even in de achter uit en in de bosjes. Living on the edge, want naast ons zat een ravijn. Natuurlijk kennen ze elkaar, zoals elke Surinamer elkaar kent. Dus stonden we daar wel even.

Na een uur waren we er. We reden met het busje naar een soort open hok en daar konden we onze hangmatten met klamboe ophangen. Het zag er super knus uit. We mochten even bij komen en plassen, maar we zouden al snel voor een volgende wandeling naar het hoogste topje van de berg. Het was helaas erg mistig dus het was niet het mooiste uitzicht. Onderweg moest je heel erg denken om de rode mieren (die echt wel 10 keer zo groot zijn dan in NL) want die kunnen steken!!! En Rudy liep maar op slippers... idioot! Het was hier wel een stuk vochtiger.

Terug bij onze hangmatten had de kok lekker eten voor ons gemaakt. Een bakje met tougé, bakje met ja hoe kan ik dat het beste uitleggen, zeg maar frietpatatjes, maar dan veel minder zout. Gewoon van aardappelen. Een bakje met rijst en als laatste kip. En daar deed je bouillon overheen en had je een goed gevuld soepje. Het was heerlijk!! We hadden Natuurlijk ook een fles borgoe mee genomen dus die ging ook maar open.

Ondertussen zaten de gidsen ons bang te maken met spookverhalen. We zouden namelijk om 9 uur een avond/nacht wandeling maken. Nou het enige wat we gezien hebben in dat uur zijn padden. Haha, ook super mooi natuurlijk! Maar we waren wel bang gepraat. Vooral de vogelspinnen... brrrrrr!!! Bij terug komst lagen er heerlijk bakabana’s op ons te wachten! Wat een verwennerij. Lekker bij het kampvuur zitten we de filmpjes van vandaag terug te kijken. Wat was het leuk! Nu lig ik dus in mijn hangmat, wat echt prima ligt. Het enige jammere is die snurkende man. Bah! Morgen worden we waarschijnlijk wakker gemaakt door brul apen, maar we hebben de wekker ook om 6 uur staan. Want we willen de zonsopgang zien. Want dat moet heel mooi zijn! Maar volgens mij doe ik echt geen oog dicht zo.. Nou ja ik zal het proberen!

Dag 2:

Nadat ik dit stuk hiervoor had geschreven, heb ik geprobeerd om te gaan slapen. Het klonk alleen alsof er een halve oerwoud werd omgezaagd, dus ik kon echt niet slapen. Om 2 uur ben ik eindelijk een beetje in slaap gedommeld. Om 4 uur ging er plotseling een wekker af van iemand en ik hoorde ook gelijk weer gesnurk. Ja hoor, mevrouw kon weer niet slapen. Heb vervolgens nog een uur wakker gelegen. We zouden om 6 uur de zonsopgang zien, maar dat hebben we toch niet gedaan, want het regende. Helaas! Dan maar blijven liggen. Om half 7 gingen er een paar Surinamers naast mijn hangmat staan schreeuwen en om half 8 die man die zo snurkte, ging ook nog eens lawaai maken. Nou blijer kon je mij niet krijgen…… In totaal heb ik zo’n 5 uur slaap gehad.

Maar goed. Om half 9 stond er een ontbijt voor ons klaar. Lekker gebakken roerei, kaas, tomaat en komkommer. We moesten stevig ontbijten, want we zouden een stevige wandeling maken naar de watervallen. Nou met zo’n ontbijt lukt dat wel. Heerlijk! Het regende helaas nog steeds, en natuurlijk was mevrouw haar poncho vergeten. Dan maar een vuilniszak over je hoofd trekken. Ging ook prima!

Om 10 uur vertrokken we richting de watervallen. Het was nog een stevige trip. We zouden ongeveer 300 meter dalen. De afstand naar de Irenevallen was ongeveer 2 kilometer. Naar beneden ging op zich nog wel prima. Het was erg stijl en nat, dus je moest goed kijken waar je ging staan. Ook moesten we letter op slangen, maar die hebben we gelukkig niet gezien!

Toen we bij de Irenevallen aankwamen, waren we al knetternat. Dusja, dan de kleren maar uit en met de bikini onder de watervallen staan. Wat geweldig!! Super… Je ziet altijd andere mensen dit soort dingen doen, maar nu doe je het gewoon zelf.

Daar hebben we onze foto’s gemaakt en zijn we lekker afgekoeld. Want ondanks dat het regende was het nog best warm! En ja, toen moesten we weer omhoog. Dat viel me best tegen. Jeetje wat zwaar, soms even de tijd nemen om bij te komen en water te drinken (Waar is die conditie gebleven..?!). We liepen richting de Leovallen, ook al zo mooi! Ik kan het gewoon niet beschrijven, ik zou zeggen: Ga er zelf maar kijken, want het is echt echt echt de moeite waard.

Om 3 uur kwamen we weer terug bij onze hangmatten. We waren vies van de modder, nat van het zweet en de regen en een ervaring rijker! Natuurlijke wachtte er weer heerlijk eten op ons, noodles/bami met kip en kousenband. Daar waren we wel aan toe. Andere kleren aan trekken, nog even lekker in de hangmatten liggen en om 4 uur gingen we weer met de bus terug naar huis. We moesten nog 2,5 uur rijden. We waren allemaal gesloopt, dus lekker de ogen dicht.

Nu lig ik lekker op bed. Ik kan me niet voorstellen dat morgen de wekker gaat om 6 uur en ik weer naar stage moet. We zijn in een heel andere wereld geweest dit weekend!

Ik zeg slaap lekker en tot het volgende avontuur!
(Foto’s volgen nog. Ik ga slapen!)