Zuster Alma

Eerste stagedag 2.0:

Om 05.30 ging de wekker, poehh het voelde net alsof ik de hele nacht had liggen zuipen. Ja zo vroeg waren we ook niet gewend he, na dik 2 weken vakantie.. Hihi! Nou ja, eerste stage dag 2.0. Douchen (lees: koude douche!!!!), eten, pak aan en op de fiets. We moesten er 7 uur zijn, maar kwart voor 7 zaten we al netjes voor het verpleegkundig secretariaat. Het is heel belangrijk om netjes te blijven hier. Je bent heel snel brutaal. Dus we zeiden tegen iedereen "Goedemorgen". Ik vraag me echt af hoe vaak ik goedemorgen heb gezegd.

We hadden er rekening mee gehouden dat we ongeveer 1,5 uur moesten wachten. Dus daar zaten we. Om half 8 kwam de vrouw van het verpleegkundig secretariaat op haar werk aankakken. Achja, de Surinaamse cultuur. Om 8 uur werden Anna en Merel opgehaald voor hun afdeling. En Manon kreeg vervolgens te horen dat ze ook op intern kwamen.

Om 9 uur, daar zaten we dan met ons tweeën op het houten bankje. Mijn kont was ondertussen ook al van hout. En telkens kwam ze om de hoek: “Nog even wachten.”. Na ongeveer 2 uur wachten mochten we naar onze afdeling. We klopten aan bij het kantoor en vervolgens werd er gezegd: jullie mogen even buiten wachten. En ja hoor, je raadt het nooit, daar stonden we ook nog dik een halfuur te wachten. Ein-de-lijk kwam onze begeleider. Ze vertelde dingen over het ’s lands en over de verschillende afdelingen die hier zijn. We kregen een rondleiding over de afdeling en stelden ons telkens voor aan de zusters en andere collega’s. Eerst zei ik telkens Gerbrich, maar dat vinden ze hier zo lastig en vroegen telkens naar mijn familienaam, die ze veel makkelijker vonden. Alma wordt hier veel gebruikt als voornaam. Dus ik heet zuster Alma. Het is hier ook normaal om Zuster te zeggen, met de familienaam.

Na de rondleiding werden we verdeel op een kamer. Op de interne afdeling zijn 5 kamers, met gescheiden mannen en vrouwen en een categorie zelfstandig mannen/vrouwen en niet zelfstandige mannen/vrouwen. Om 10.30 tot 11.30 is er bezoekuur, op dat moment is er dan niks te doen. Dan nemen de meeste zusters hier pauze. Er werd ons ook niet verteld hoelaat we precies pauze hadden en hoelang. Je moest het zelf indelen. Toen we in de kantine zaten keek ik mijn ogen uit. De ene zuster zit even te slapen, de ander eet een bak bami naar binnen.

Om 11.30 ben ik maar eens naar mijn kamer gegaan. Hier werd ik niet echt begeleid en stond als een kip zonder kop om me heen te kijken. Ik zag een zuster van ongeveer mijn leeftijd zitten en vroeg wat ze aan het doen was. Ze was bezig met de vitale functies, zoals pols tellen. Dus daar mocht ik haar bij helpen: Yes ik mocht wat doen!!

Ik kwam wat met haar in gesprek en ze bleek ook een stagiaire te zijn. Ze liep hier nu al een tijdje en vond het geloof ik wel leuk om mij in te werken. Ze bracht later een man naar de nierdialyse en heb maar gevraagd of ik mee mocht, want er wordt hier echt niet gevraagd of je mee wil. Je moet gewoon brutaal zijn en zeggen dat je mee wilt.
Er zijn hier zoveel zusters. Ik liep (lees: sjok) op een gegeven moment met 4 andere zusters achter een karretje aan om water en stroop (Surinaams voor limonade) uit te delen. We deden er een dik halfuur over. Voor mij een raadsel hoe ze dat doen. Je moet ze om je eigen tempo denken. Ook het lopen, je moet gewoon slenteren.

Toen was het half 2 en heb vervolgens weer 1,5 uur op mijn gat gezeten. Ik zat die 1,5 uur tussen allemaal Surinaamse stagiaires. Ik probeerde ze te volgen, maar dat lukte echt niet. Ik heb wel een paar woorden geleerd, zoals mueri = ik ben moe. Ik vraag me soms af waarvan..
Daarna was het heerlijk weer en hebben we lekker in de zon gezeten achter in onze tuin. Ook moesten we natuurlijk allemaal even skypen, dus heb even met mem, Piter-Jan, Jildou en Erwin geskyped! Super fijn. Die avond kwam Tjitra even bij ons om te vragen hoe het ging. Super lief. Zo blij met haar!

De tweede dag

Nieuwe dag, nieuwe kansen. Om kwart voor 7 zaten we op de fiets. De 4 zustertjes achter mekaar. Veel bekijks zo op de vroege ochtend! Om 7 uur kwamen we binnen, ze waren al bijna klaar met het overleg. Er kwam een vrouw binnen en vroeg wat aan een collega, ik dacht de ze zei: Alma. Maar ze ging weer weg. Even later riep ze: is hier een zuster Alma? Uhh, ja! Hier. Dus ik liep naar haar toe. “Je zit vandaag met mij op de isoleerkamer.”.

Uuhhh, dat klinkt leuk :) Ik was gelijk alweer wat vrolijker. Het was ook een super lieve zuster, ze heette zuster B. Zo'n leuke zuster! Ik moest een schort aan en een muts, maar de ramen gingen bijvoorbeeld gewoon open. Ja anders smelt je daar ook echt. Deze mevrouw had ESDL, dit is een ziekenhuisziekte. Het is erg besmettelijk, dus daarom ook de isoleerkamer. Ik heb haar pols gemeten en haar temperatuur.

Het eten werd gebracht en heb haar geholpen met pap eten. Dit ging prima. Haar zoon stond ondertussen op de gang te wachten. Toen ik langs liep had ik het idee dat het niet helemaal goed ging, dus ik vroeg aan haar zoon: “Gaat alles wel goed?”. Vervolgens deed hij de zonnebril af en zag ik 2 betraande ogen. Niet dus. Heb even met hem gekletst en me voorgesteld. Hij vroeg of zijn moeder goed had gegeten, waarmee ik antwoorde dat ze haar pap bijna helemaal had opgegeten. Zo’n brede vent en dan zo breekbaar.

Om 10 uur ben ik even wat gaan drinken, 10 uur?! Wow de tijd gaat wel snel zo. Ik werd al snel weer geroepen om naar de isoleerkamer te komen. Mevrouw haar zuurstof fles was op en ik wilde graag zien als er een nieuwe fles aan werd gesloten. Ik werd vervolgens even als slaafje gebruikt om bepaalde spullen te halen. Wat ik stiekem helemaal niet erg vond, want zo kreeg ik wel een beeld van waar alles lag én ik deed wat.. Toen dat gedaan was, moest ik maar even op de afdeling rond kijken of ik nog ergens moest helpen. Zuster B is vervolgens in de kantine gaan zitten.

De Surinamers kijken ons ook allemaal zo verhit aan. Wij “blanken” lopen echt wel 10 rondjes en vragen of er wat te doen is. De Surinamers gaan zitten en worden vanzelf geroepen. Een Surinaamse stagiaire zei vandaag ook wel tig keer: “Ga nou gewoon zitten….”. Volgens mij werd ze een beetje zenuwachtig van me. Om 10.30 begon het bezoekuur en dan is er niks te doen. Dus heb ik met Manon bij een paar patiënten gezeten. Super gezellig! Daarna zijn we maar in de kantine gaan zitten, om te eten.

In de hoek zag ik zuster B. ook nog steeds zitten. Volgens mij was ze er nog geen 1 keer weg geweest. Ze doen hier ook allemaal candy crush, dus dat heb ik ook maar gedownload. Ben al bij leven 20 :) Ook zag ik weer allemaal zusters slapen. De 1 wordt wakker gemaakt en de ander ligt zo een uur in de kantine te slapen. Je kijkt je ogen uit. Het rook ook weer heerlijk naar Surinaams eten!

Om 11.30 ben ik met een Belgische stagiaire in de gang gaan staan. Kijken of er werk was, ik zag de Surinaamse stagiaires al naar ons lachen (zittend natuurlijk). Zuster B. kwam langs en ik vroeg of er nog wat moest gebeuren. Ze vertelde me vervolgens dat er een dokter kwam kijken bij mevrouw en een katheter bij haar lies zou inbrengen voor een nierdialyse. Ik bedacht me geen moment: “MAG IK KIJKEN?!”. Ja hoor zei de zuster. De Belgische student stond naast me en wilde natuurlijk ook komen kijken. De dokter komt zo. Er wordt hier nooit een tijd gezegd, het duurde daarna natuurlijk ook wel een halfuur.

Met schort en muts stonden we klaar voor “de operatie”. De dokter vertelde ook dat dit meestal gebeurd in het OK, maar omdat deze mevrouw dus een ziekenhuisziekte had, het beter was om het hier te doen. Alles moest steriel. Het leek echt alsof we in het OK stonden. De dokter verdoofde haar eerst en zocht met de naald de ader. Deze liet hij er in zitten en stook er vervolgens een ijzerdraadje door heen, die zat nu in de ader. De naald werd vervolgens weg gehaald en er kwam een vrij dikke naald om het ijzerdraad. Dit was om het op te rekken voor de katheter. De katheter werd ook zo ingeschoven en klaar. Nog even hechten en opruimen.

De andere stagiaire en ik hadden voor "de operatie" nog aan de zusters gevraagd of we ook handschoenen aan moesten hebben. Nee, jullie raken niks aan, dus dat hoeft niet. Na “de operatie” kregen we een kleine preek van de dokter over dat we geen handschoenen aan hadden. Hij legde van alles uit, maar vond het totaal niet erg, want ik had het gevraagd aan de zusters en hier leerde ik ontzettend veel van.

Goed de handen goed wassen en thuis maar even wat meer uitzoeken over de ziekte en de isoleer kamer zelf. Vervolgens de afdeling weer op. Het was ondertussen half 2 en het laatste 1,5 uur is er echt vrij weinig te doen. Dus heb veel met de Begische stagiaire gekletst en later nog met andere Surinaamse stagiaires. Half 3 het overleg en dan om 3 uur naar huis. Het was alweer ontzettend lekker weer, dus de bikini aan en lekker in de zon kletsen over onze dag. Iedereen had het een stuk drukker gehad gelukkig!

Nu snel slapen, want morgen gaat de wekker weer om 05.30!
Lekker koese!