Onze eerste trip: Dolfijnen & Kaaimannen

Ik werd vroeg wakker, maarja wat wil je ook.. Ik lag om half 9 al op bed. Vandaag zouden we dan eindelijk onze allereerste trip beleven. Om half 1 moesten we bij Leonsberg zijn. Dus om 12.15 hadden we een taxi gebeld.

We kwamen aan en Ruben (de man die het organiseert) wachtte op ons, samen met 5 andere meiden. We stelden ons voor en zagen de Surinaamse rivier. We mochten alvast in het bootje stappen. Het was een overdekte boot, waar ongeveer 20 mensen in konden. We zijn eerst naar de overkant gevaren. Hier zouden we 1,5 uur lopen, dus we moesten een fles water meenemen. Dit gebied heette nieuw-Amsterdam. We bezochten hier een openlucht museum. Onze gids Kenny (Kenny B) vertelde ontzettend veel over de dingen die er stonden. Hij vertelde veel over de geschiedenis, van de slavernij tot aan de oorlogen. Ook was er een gevangenis met isoleer cellen. Dit was super gaaf! Kenny was ook ontzettend grappig en super lief. Hij vertelde dat hij dit werk al zo’n 2,5 jaar deed en vertelde ook over zijn eigen ervaringen. Hij was al 60 jaar, maar dat kon je echt niet van hem af zien. Hij deed dit werk om zijn medicijnen te betalen, hij was namelijk ziek… :(

Na 1,5 uur stapten we weer in de boot om naar de dolfijnen te gaan. Onderweg kregen we allemaal lekkernijen, zoals bakbananen (of zoals ze het hier noemen: Bakove), loempia’s, gewone bananen. Aan eten was geen gebrek! Ohhja, Bakove eet je samen met saté saus, super lekker!! We konden er geen genoeg van krijgen. De boot was ook ongelofelijk wiebelig, we moesten het gewicht goed verdelen.

Op een gegeven moment zei de “kleine” kapitein (Ollie noemden ze hem) dat er dolfijnen waren. De dolfijnen kwamen echt super dicht bij en hebben echt ontzettend veel foto’s gemaakt. We mochten eigenlijk maar een kwartiertje blijven, maar de dolfijnen waren zo lang bij ons dat we daar wel 1,5 uur hebben liggen dobberen. Het was zo gaaf! Kenny vertelde dat dit echt ontzettend bijzonder was, want normaal zouden de dolfijnen niet zo’n show geven.

Nadat we de dolfijnen toch maar met rust hebben gelaten, zijn we naar een schiereiland gegaan. Johanna Margareta heette dit eiland, het was 24 km lang. Hier werd vroeger suikerriet verbouwd. Ook kwamen we de baas tegen van het schiereiland, meneer Allen. Hij vertelde dat hij hier al 39 jaar werkte, maar hij zag er totaal niet zo uit. Het was gewoon een schattig oud mannetje, met veel kennis en ervaring. Het was heel bijzonder. Daarna zijn we gaan wandelen over het eiland. We hebben jonge geitjes gezien, buffels en mensen die daar wonen (Hindoestanen, Javanen, Surinamers). Zo bijzonder en zo anders dan Nederland! Kenny heeft ons zoveel bijgebracht. We zijn vervolgens weer in een boot gestapt en naar een andere plek van het schiereiland gevaren. Hier hebben we met de hele groep gegeten. Het eten was zo lekker, ik mis het Nederlands eten echt totaal niet… Na het eten kwam Kenny met een papagaai aan zetten, hier moesten we natuurlijk ook mee op de foto.

Die avond zouden we kaaimannen gaan vangen. Er werd ons aangeraden om lange kleding aan te trekken, want anders werd je helemaal lek gestoken. Kenny vertelde ons dat we met groepjes van 4/5 personen in een klein bootje naar het moeras zouden gaan varen. Het vorige bootje was wiebelig, maar dit bootje was nog veel erger. We moesten in het midden van de boot stappen om de boot niet om te laten kiepen. En vooral blijven zitten waar je zit!! Toen we op de boot zaten (in een rijtje) was het echt heerlijk. Voelde me net als in Titanic, alleen hoefde dit niet hetzelfde te eindigen. Onderweg kwamen we een brug tegen en moesten we allemaal plat gaan liggen. Dit was ontzettend grappig. Kenny vertelde ook dat je met de boot over een dijk ging. Er was een groepje voor ons en die zagen we met een rot vaart op die dijk varen, het zag er zo ontzetten gaaf uit! Daarna de boot over de dijk heen trekken. Hier kwamen we uit in het moeras. Er dobberden allemaal leliebladen en als je met de zaklamp in het water scheen was het ontzettend vies, iets waar je niet graag in zou willen zwemmen. Het was ondertussen ook al pikkedonker geworden. Hier zouden we de kaaimannen proberen te vangen. We hadden een jongen voor op zitten en een man die de motor bestuurde. We gingen dicht langs de bosjes om te kijken of er kaaimannen lagen. We hadden echt geen idee waar we naar moesten kijken. De man achter ons vertelde dat de oogjes van de kaaimannen oplichtte als je met je zaklamp er langs scheen. Dus wij gingen vervolgens met onze zaklampen schijnen. Waardoor er heel veel licht kwam, wij dacht dat we de mannen daarmee hielpen. Op een gegeven moment vroeg ik: Is het wel goed dat we zo met onze zaklampen schijnen? Blijkbaar was dat niet echt beter. Stomme sukkels, zeg dat dan. Haha! We deden onze zaklampen vervolgens uit en keken om ons heen. We zagen opeens allemaal lichtjes, we dachten dat het allemaal oogjes waren. Dus wij schreeuwen: JA DAAR! EN DAAR, EN DAAR! JA IK ZAG ER ÉÉN!! Wat bleek nou, waren het vuurvliegjes. Oeps.. Maar het zag er wel echt ontzettend mooi uit.

De adrenaline gierde door ons lijf, want we zagen daarna veel meer. En daardoor ook de kopjes van de kaaimannen. JA! Daar hadden we 1. Een hele klein, deze was echt super lief. Anna kreeg m op schoot en de kaaiman stribbelde eerst ontzettend tegen, maar bleef daarna rustig zitten. Nu nog 1 zoeken. We zochten in alle struikjes en de miljoenen leliebladen. Soms ging de motor uit en zaten we muisstil te kijken of we er 1 konden vangen. Op een gegeven moment stapte de man gewoon in het water, WAAR AL DIE KAAIMANNEN IN ZWOMMEN….. Nou mij niet gezien. En ja hoor, daar was de 2e. Deze was iets groter haha, best wel groot dus! Anna gaf het kleintje door naar mij en Anna nam de grote op schoot. We hebben daarna nog even door gezocht, maar zijn toen met de kaaimannen terug naar de dijk gegaan. We mochten op de boot namelijk geen foto’s maken, want anders was er een grote kans dat we omvielen. Onderweg naar de dijk had ik dus de kleine kaaiman vast. Ineens voel ik mijn hand nat worden…… Wat gebeurd er nu? Zat de kaaiman op mijn hand te plassen!!! Achja, dat moet ook gebeuren he.. We zaten onderweg naar de dijk ook een paar keer vast in een net met de propeller.

Terug op de dijk hadden we natuurlijk een hele fotoshoot. Ontzettend leuk allemaal. Je kon de kaaiman ook in je nek leggen. Na de fotoshoot lieten we de kaaimannen los. We duwden de boot weer over de dijk en gingen weer terug. Het was ondertussen al 9 uur. Kenny wachtte ons op bij de tassen, met een fles Barkoe  Niet verkeerd! Kenny was ontzettend enthousiast over onze verhalen en wilde alle foto’s hebben van de dolfijnen, omdat ze zo dichtbij waren. Iedereen moest nog even snel naar de wc, want we moesten nog een uur met de boot terug naar het vaste land. Het was totaal geen ramp, we hadden muziek, Barkoe Cola en een super gezellig groepje. De adrenaline stroomde nog door ons lichaam dus zijn we na afloop nog met een groepje van 9 + Kenny naar Zus & Zo gegaan. De andere 5 meiden studeren ook Verpleegkunde en lopen stage in een ander ziekenhuis. Het was zo gezellig en zo’n mooie dag. We hebben zoveel gedaan, dat het lijkt alsof we een heel weekend weg zijn geweest.

Kenny heeft ons een hele andere kijk op de wereld laten zien. Hij is zo rijk, niet met geld, maar met ervaring en hij deelde het met ons. Het is zo’n bijzondere man. Hij haalt kracht uit zijn werk, je kan gewoon zien dat hij van zijn werk houdt. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar wat was dit bijzonder. Een dag om nooit te vergeten.

En laat er nog veel meer van deze mooie trips komen.